26 lipca 1906 roku wybuchł wielki pożar w Leżajsku, który zamienił miasto w gruzy. Do Leżajska udał się specjalny wysłannik ze Lwowa, który systematycznie przez kilka dni komentował o sytuacji miasta i mieszkańców.
Kurier Lwowski z 29 lipca 1906 donosił o pożarze miasta. 
W kolejnych dniach dziennikarze informowali o tragicznej sytuacji.
Spłonął dach ratusza, pożar zniszczył znaczną część Leżajska, wygląd miasta zaczął się zmieniać. Pożar zniszczył dwie pierzeje rynku i prawie całe śródmieście. Całkowicie zniszczonych zostało 185 domów mieszkalnych, 144 zabudowania gospodarcze, rzeźnia, jatki miejskie (kramy), bożnica, szynki i sklepiki. 1713 osób utraciło cały dobytek. Kościół i cerkiew zostały nienaruszone.
W gaszeniu pożaru brały udział straże pożarne miejscowe oraz z Grodziska, Jarosławia, Ulanowa, Łańcuta, Przeworska, Żołyni, Rudnika i Sieniawy.
O pomoc zwrócił się komitet zapomogowy i burmistrz miasta.
W gaszeniu pożaru brały udział straże pożarne miejscowe oraz z Grodziska, Jarosławia, Ulanowa, Łańcuta, Przeworska, Żołyni, Rudnika i Sieniawy.
O pomoc zwrócił się komitet zapomogowy i burmistrz miasta.
Cesarz przeznaczył ze swoich prywatnych funduszy na pomoc doraźną dla pogorzelców 8000 koron. Sąsiednie miasta i wsie, również nie były obojętne na tragedię. Łańcut, Sieniawa i Żołynia Wyasygnowały 4000 koron. Na leżajskich pogorzelców przekazywali pieniądze osoby prywatne ze Lwowa i innych miast.
W 1834 r. w pożarze spłonął ratusz. Rynek w XIX w. nie miał kształtu regularnego, ulice były kręte, o różnej szerokości, przylegały do nich liczne place. Domy stawiane były wówczas w różnych odstępach od ulic i placów, zwykle na planie prostokąta, za budynkami znajdowały się ogródki warzywne właścicieli posesji.
Linki:
.jpg)
